O finde pasado pegueime unha escapadiña pola nosa terra veciña. En busca de recunchos chegamos ata Cantabria. Pero de tódolos que visitei, quédome con esta cova.
Entrabas por un furadiño no medio dun prado para recorrer un bo anaco ás apalpadas, completamente ás escuras. Gracias á luz dos nosos móbiles avanzamos pola oscuridade, contorsionándonos nos estreitamentos, guiándonos polo son das ondas que comezaba a rebotar nas estalactitas e paredes húmedas. Máis adiante, comezámos a ver a luz ao final da cova, que desembocaba no mar permitindo que as ondas penetrasen na cova saltando algunhas pedras.
sábado, marzo 27, 2010
Suscribirse a:
Entradas (Atom)